Zij hebben een mond, maar spreken niet; zij hebben ogen, maar zien niet; zij hebben oren, maar horen niet; zij hebben een neus, maar ruiken niet; hun handen, die tasten niet; hun voeten, die gaan niet; er komt geen geluid uit hun keel.
Psalm 115:5-7
Daar ging het over vanavond. Samen met twee Iraanse vrouwen zit ik aan tafel en samen bestuderen we het Woord van God. Naar hun zeggen ben ik degene die hen onderwijst, maar God weet hoeveel ik van hen leer en hoe hun woorden diep in mijn hart grond vinden om wie weet ooit wat voort te brengen. Vanavond vertelde een van hen dat ze dankbaar was, dat ze naar Mekka was geweest. Daar waren haar ogen open gegaan. Daar zag ze precies wat hier in deze Psalm geschreven staat! Dat was het keerpunt en na een lange, innerlijke strijd, die gepaard ging met veel angst, wist ze zeker dat ze zichzelf over kon geven in de handen van de Enige levende God, waar ze genade en liefde vond, die haar tot dan toe vreemd waren.
In deze handen weet ik me veilig. Deze handen van de Schepper van hemel en aarde. Niet een god door mij bedacht en vorm gegeven. Maar een God die mij heeft bedacht en vorm geeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.